Prolog

-Amy!- wkurzony głos przyjaciółki wyrwał mnie z zamyślenia.- Już dawno był dzwonek. Nie słyszałaś go?

- No, nie słyszałam-Odparłam pośpiesznie zbierając moje rzeczy do torby.

-Nadal chcesz to zrobić?- Zapytała mnie przyjaciółka w nadziei że może zmienię zdanie.

-Nie mam innego wyjścia Susan. Co mam zostać i nadal wsłuchiwać się w jęki mojej „pracującej matki”?- Zapytałam przyjaciółkę po czym zostałam mocno przytulona.

-Wiesz że możesz liczyć na mnie w każdej sytuacji? –wyszeptała.

-Wiem, tyle razy już mi to udowodniłaś że nigdy nie będę w stanie ci się odwdzięczyć.

- Oj tam, oj tam coś się jeszcze wymyśli- odpowiedziała uśmiechając się.

- Przepraszam bardzo ale chciałbym już zamknąć klasę a wy się żegnacie jakbyście się nigdy więcej miały nie spotkać- Powiedział nauczyciel patrząc na nas z politowaniem.

- Przepraszamy- szybko odparłam i ruszyłam w kierunku drzwi- Nawet nie wiem pan ile ma racji w tym zdaniu- Nie wiedziałam czy nauczyciel mnie usłyszała ale to było bez znaczenia i tak już go nigdy nie miałam zobaczyć.

 Ruszyłam w stronę wyjścia ze szkoły. Jak zwykle o tej porze w drzwiach powstał nie lada korek więc nie chcąc w nim utknąć na dobre piętnaście minut postanowiłam wyjść oknem w damskiej łazience. Nie było dla mnie zaskoczeniem że drogę do łazienki za torowała mi szkolna blond lalunia która zawsze uważała mnie za kozła ofiarnego .

- I co Amy? Idziesz do domu? Oj, przepraszam ty nie masz domu tylko burdel. Mamusia Cie już przyucza do zawodu?- Tego już było za wiele. To że mówiła że mieszkam w burdelu i moja matka jest dziwką to nie zrobiło na mnie większego wrażenia. Przecież mówiła szczerą prawdę. Ale że ja też jestem dziwką?

-Sorry Olivia. Nie chce ci robić konkurencji.- Powiedziałam z wrednym uśmieszkiem na twarzy.

-Coś ty powiedziała?- Odparła ze złości czerwona na twarzy Olivia.

-To co słyszałaś. - odparłam mijając ją w drzwiach do toalety.- A i jeszcze bym zapomniała. To za wszystko co dla mnie zrobiłaś i co o mnie mówiłaś.- i wymierzyłam prawy sierpowy w jej nos. Usłyszałam ciche chrupnięcie i z nosa blondi poleciała krew.

- Złamałaś mi nos suko!- wykrzyczała Olivia trzymając się za coraz bardziej krwawiący nos.

- Należało ci się- odparłam i już byłam na dworze. Ruszyłam przed siebie. Nie chciałam się oglądać za siebie ale coś mnie ciągnęło żeby ostatni raz spojrzeć na budynek szkoły. W końcu przy bramie przegrałam tą bitwę z sama sobą i odwróciłam się. Niepotrzebnie bo naszło mnie na wspomnienia. To właśnie tu spędziłam najlepsze chwile od wyjazdu mojego brata. To tu miałam swoje wzloty i upadki. To właśnie tu uciekałam jak matka miała zbyt natrętnych klientów którzy dobierali się do mnie. Dobra koniec tych wspomnień bo to i tak nie ma sensu. Posłałam ostatnie spojrzenie budynkowi szkoły i ruszyłam w stronę mojego domu.

Gdy tylko otworzyłam drzwi z pokoju mojej matki było słychać jęki. Nie zważając na nie ruszyłam do mojego pokoju. Tam już miałam zapakowany plecak z najpotrzebniejszymi rzeczami i wszystkimi moimi oszczędnościami. Nie było tego dużo bo w końcu ile można było zarobić roznosząc ulotki. Złapałam plecak i ostatni raz spojrzałam na mój pokój. Zwykłe łóżko, szafa, komoda i biurko nic szczególnego. Na ścianach wisiały różne plakaty zespołów  takich jak AC/DC, Led Zeppelin, Aerosmith, Pink Floyd i The Rollind Stones. Miłość do tych zespołów zaszczepił mi  mój starszy brat. Sam grał na gitarze i marzył o sławie. Właśnie dlatego wyjechał do Miasta Aniołów to mu miało dać start do kariery. To właśnie tam miałam zamiar pojechać. Znaleźć go. Tak szczerze nie wiem po co. Ale jedyne co wiedziałam na pewno to, to że nie mogę zostać tu ani dnia dłużej. Cicho zamknęłam drzwi do mojego pokoju i zaczęłam na palcach schodzić ze schodów. Właściwie to nie wiem dlaczego chciałam żeby było cicho. Może dlatego że w całym domu panowała cisza?  Cisza? To znaczy że klient sobie już poszedł, a moja matka bierze prysznic. Zeszłam do kuchni na stole leżała koperta. W środku tak jak myślałam były pieniądze za usługi mojej rodzicielki. Bez skrupułów przywłaszczyłam sobie pieniądze. Wyszłam z domu i ruszyłam na lotnisko. Zakończyłam właśnie pewien rozdział w życiu rozpoczynałam nowy. Miałam nadzieje że ten nowy będzie dużo lepszy od tego poprzedniego.

Wiem że zaczyna się jak większość blogów o Guns N' Roses. Ucieczka z domu do Miasta Aniołów, ale już w nastepnych rozdziałach akcja się rozwinie.